رهگذر

به سر می دوم رو به خانه ی تو که شاید بیابم نشانه ی تو فتاده ز پا خسته آمده ام که سر بگذارم به شانه ی تو به یادت به هر سو نظاره کنم ز داغت به تن جامه پاره کنم غمت گر به جانم شرر نزند هوای جنونم به سر نزند امید دلم در برم بنشین تا مگر زدلم غم برون برود وگرنه زچشم نخفته من تا سپیده دمان جوی خون برود... زجور فلک مانده در قفسم تا به سنگ ستم پرشکسته مرا وگر این قفس را به هم شکنم تا کجا ببرد بال خسته مرا نخیزد نغمه مستانه تو شده پر گرد غم کاشانه تو گرفته شعر تو رهگذر...